S-E-N-I-O-R-S-T-A-G-E-3

Het begint al een gewoonte te worden zeker? Gogogogogogogogogo

Hier nog een stukje literatuur om jullie erdoor te helpen ->

Het Hilarische Liefdesverhaal van Arend, Mungo, Geit, Roek en Sikahert

Het was een gewone dag in het bos, maar er was iets anders aan de lucht. Nee, niet het typische geur van natte bladeren of verse modder. Dit was anders. De arend, bekend als de legerman van het bos (maar in werkelijkheid vooral bezig met het verliezen van zijn favoriete hoed), had zijn oog laten vallen op iets – iemand – die zijn hart sneller deed kloppen: Mungo.

Maar wacht even. Mungo had geen tijd voor die romantische geneuzel. Zij had namelijk een kapotte knie. En niet zomaar een kapotte knie, maar eentje die haar dwong om haar leven verder te brengen in een rolstoel. “Romantiek? Laat maar zitten,” dacht hij, terwijl hij elke stap van de bosroute voorzichtig maakte. En tegelijkertijd was hij op zoek naar de perfecte noten die hij nodig had voor zijn geheime project: een legerinterventie

Ondertussen was er de geit. Ze werkte als kassierster bij de lokale winkel “Okay”, een supermarkt die alles verkocht, maar niet alles in goede staat was. Ze was een beetje de moederfiguur van het bos, al was ze soms ook een beetje te snel met haar meningen. “Wie heeft hier eigenlijk de nieuwste aanbiedingen voor een auto?” vroeg ze vaak met een veel te indringende blik naar iedereen die voorbij kwam. Haar rommelige kraampje had altijd een beetje de geur van kaas – of misschien van de laatste ruzie met de geitenmelkboer, maar dat wist niemand zeker.

Roek, het feestbeest van het bos, had geen oog voor iets anders dan de volgende grootse bosrave. Z’n vleugels fladderden altijd als een gek, en hij was ervan overtuigd dat muziek alles beter maakte – zelfs liefde. “Waarom praten als je kunt dansen?” was zijn levensmotto, wat misschien ook de reden was dat hij altijd in het luchtledige hing, pratend tegen zichzelf of een willekeurige tak, terwijl hij op de achtergrond een geluid maakte dat ergens tussen “kraai” en “DJ set” in zat.

En dan was er Sikahert, ook wel bekend als Zeikhert of Zeikie. Zeikhert had een talent voor het verpesten van elk romantisch moment, vooral als het haar niet uitkwam. Hij was altijd degene die zich afvroeg: “Maar wat als we gewoon geen liefde hebben? Is dat dan ook niet romantisch?” Dit deed ze meestal terwijl ze haar prachtige vacht poetste (want ja, ze was best knap), en tegelijkertijd zich afvroeg waarom niemand haar diepe filosofische gedachten waardeerde.

Het gebeurde op een dag dat Arend, de legerman, besloot dat hij zijn romantische gevoelens niet langer in zijn veren wilde verbergen. Hij ging naar Mungo, die op haar kapotte knie leunde met een zelfgemaakt kruiswoordraadsel voor gevorderden (die overigens alleen bestond uit woorden zoals “sokken”, “notenschaaf” en “blauw”).

“Mungo, ik wil je iets vragen,” zei Arend dramatisch, terwijl hij zijn vleugels spreidde. “Wat zou jij zeggen… als ik je vroeg om samen… een maaltijd te delen?”
Mungo keek omhoog, gefocust op de onderkant van Arends poot. “Uhm, je bedoelt, samen naar de winkel van Geit? Want als het om eten gaat, heb ik echt niets tegen een aanbieding, hoor.”
Arend stotterde. “Nou… eigenlijk bedoel ik een date, je weet wel… romantisch.”
Mungo glimlachte. “Met jou? Ik heb maar één knie die werkt, Arend, dus dat wordt geen lange wandeling!”

Op dat moment kwam de geit met een winkelmandje aan, vol met kaas en een paar blikjes overtijde desperados die niemand ooit zou kopen. “Wat heb ik gemist?” vroeg ze, terwijl ze over haar glazen gaf. “Zitten jullie hier een beetje met elkaar te flirten of ga ik gewoon weer door naar de kassa?”

Maar Roek was niet van plan het romantische moment te laten verstoord worden. Hij sprong plotseling in de lucht en riep uit: “Laten we dansen! Dansen is de sleutel tot de liefde! Kijk naar mijn moves!” Hij begon wild te fladderen, struikelde over zijn eigen vleugels, en sloeg per ongeluk de geit omver, die haar kaas liet vallen.

En daar was Sikahert, die het allemaal met een diepe zucht aanschouwde. “Zie je, dit is wat er gebeurt als je niet genoeg nadenkt over liefde,” zei ze terwijl ze een pijnlijk dramatische pose aannam. “Ik zou zeggen, laten we gewoon eerlijk zijn, een beetje afstand nemen van elkaar en gewoon… kijken naar de sterren.”

Iedereen stopte en keek naar sikie. “Ja, maar je gaat niet echt met ons dansen, hè?” vroeg de geit terwijl ze zich weer overeind duwde.
“Natuurlijk niet,” zei zeikie. “Liefde is ingewikkeld, mensen. Laat het maar zitten.”
“Nou,” zei Mungie, terwijl ze langzaam opstond en met haar kapotte knie voorzichtig naar Arend hinkte, “als jij geen zin hebt om te dansen, dan laat ik mijn knie maar los en ga ik toch met Arend op date. Misschien kunnen we iets leren van de geit.”
“En je kunt altijd mijn kaas kopen,” voegde Geit toe met een knipoog.
Roek draaide zich om en zei: “Wat? En dan mis ik het feest? Kom op, dit is de beste liefde ooit! Laat me de muziek opzetten!”

En zo eindigde het hilarische liefdesverhaal van Arend, Mungo, Geit, Roek en Sikahert. Hoewel het niet de meest traditionele romance was, besloten ze samen te dansen – weliswaar met de knie van Mungo een beetje in de weg, Arend die de verkeerde hoed zocht, de geit die nog steeds kaas verkocht, en Roek die de boel overnam als DJ.

Liefde in het bos was chaotisch, maar zeker nooit saai!